Çocuklarımızın davranışları bizi mutlu etmiyor mu? O zaman hemen dönüp aynaya bakmalı ve gördüğümüz görüntüden hoşnut muyuz değil miyiz buna objektif bir şekilde karar vermeliyiz. Kaygılı bir annenin sakin bir çocuğu, öfkeli bir babanın sorunları sakinlikle çözen bir çocuğu olmasını beklemek pek gerçekçi olmayacaktır. Çünkü sanılanın aksine çocuklar duydukları uyarıları değil sizlerin doğal davranışlarınızı dikkate alırlar. Ve bu çok küçük yaşlarda anne ve babayı gözlemleyerek başlar. Bir yaş civarındayken bir bebek özellikle annenin yüzündeki mimiklerden çok etkilenir. O gülümsüyorsa, bebek de gülümser. Ağlıyorsa o da üzgün görünür. Anne bir şeyden ya da birinden korkmuş, tedirgin gözüküyorsa bebeğin de o ortamda korkuyor görünmesi çok doğaldır. Çünkü annesi onun aynasıdır, anne nasıl hissediyorsa bu bebeğine de yansır( linkten veya still face experiment yazarak konuyla ilgili anne ve bebekleri üzerinde yapılan eğlenceli deneyi izleyebilirsiniz https://youtu.be/apzXGEbZht0 ). Öyleki hamilelik dönemi ve sonrasında; annenin sürekli mutsuz, üzgün olmasının, çocuklarının gelişimlerini olumsuz yönde etkilediğini gösteren oldukça çalışma bulunmaktadır.
Çocuk büyüdükçe ve becerileri geliştikçe ebeveyni taklit etme daha da fazla alana yayılır ve sonucunda bizim davranışlarımız, tutumlarımız ve değerlerimiz onların nasıl yetişkinler hatta nasıl ebeveynler olacağını büyük oranda belirlemiş olur.
Psk. Merve Nur GÜLEÇ