Yeni bir bebeğiniz olduğunda evdeki diğer çocuğunuza bakışınızın değişmesi muhtemel. Eve gelen ortalama üç kilogramlık, avuç içi kadar yüzü olan, bezelye parmaklı bir bebekten sonra büyük çocuğunuz muhtemelen size koskocaman gelecek. Bununla birlikte ondan beklentileriniz de artacak. Aman dikkat, bu his sizi bir yanılgıya düşürebilir.
Bebeğiniz doğdu, alıp evinize geldiniz. Abiyle/ablayla tanışma seramonisi, unuttuğunuz şeyleri yeniden hatırlama, her iki çocuğa da yetebilme gayretiyle yepyeni bir dönem başlıyor. Bu sırada tamamen size bağımlı küçücük bir bebekle birlikte, büyük çocuktan beklentileriniz muhtemelen artacak.
O'na bakıp bakıp "Yahu ayakları ne kadar büyükmüş.", "Baya koca çocukmuş." diye düşünmeye başlayacaksınız. Bazı şeyleri artık kendisi halledebildiği için de en ufak bir sıkışık anda, yine bir şeyleri halletmesini, sizi anlamasını ve belki de destek olmasını isteyeceksiniz. Daha önce yaptığı şeylerde sabırla beklediğiniz, uzun uzun açıklama yaptığınız çocuğunuz sanki şimdi yapamıyormuş ve özellikle böyle davranıyormuş gibi bir hisse kapılacaksınız. Ama sizce şartlar aynı mı? Evdeki bebekten büyük olması onu yetişkin yapmaz. Sonuçta karşımızdaki hala bir çocuktur.
Kendinize sık sık, onun da çocuk olduğunu, çocukları birbirleriyle kıyaslamamayı ve kendi içlerinde değerlendirmeyi hatırlatırsanız işler iyiye gidecektir. Çünkü belki de 1 hafta önce yemeğini yedirdiğiniz çocuğunuz, şimdi kardeşi var diye büyüyüp yemeğini kendi yiyemez. Bir haftada değişen sadece evinizin nüfusudur. Biliyoruz her şeye aynı anda yetişmek çok zor, işler zaman zaman karışıyor ama gerildiğiniz anlarda derin bir nefes alın, içinizden 10'a kadar sayın ve büyük çocuğunuzdan beklediğiniz şeyi gerçekten yapabilecek mi? Tekrar düşünün. Eminiz bir şeyler değişecektir.